Piernik piernikowi nierówny i oto chodzi

Bożonarodzeniowe pierniki – to temat twórczych, grudniowych spotkań w gronie najbliższych. Ich aromat i kuchnia pełna lukru to znak, że w domu tego dnia zdecydowanie rządzą najmłodsi.

Fantastyczne jelenie, serduszka, gwiazdki, dzwoneczki, bałwanki i choinki – polscy producenci ciasteczkowych foremek prześcigają się w świątecznych kształtach i tworzywach, z jakich je wykonują. Oprócz ich urody ważne jest też to, żeby wyrobione ciasto łatwo od nich odchodziło, a finalny efekt cieszył wzrok.

Przepisów na pierniki jest wiele i są ogólnodostępne. Te, które się sprawdzą, przechowujemy przez lata i dość chętnie dzielimy się nimi z innymi. Wspólne robienie i dekorowanie pierników to czas na chwilę zatrzymania, oddechu, czasami ważnych rozmów, śmiechu połączonego z wybuchem niczym nieograniczonej twórczości. To też czas, który uczy oczekiwania. Aby zajadać się piernikami w święta Bożego Narodzenia, z reguły trzeba je upiec wcześniej. Zgodnie z radami naszych babć pierniki powinny bowiem „poleżakować” najlepiej zamknięte w puszce lub pudełku, w ciemnym miejscu zanim będą gotowe do spożycia.

Poza przepisem na ciasto kluczowy jest też przepis na lukier. To on i dodatki czynią z piernika dzieło sztuki. Podział jest jasny: ciasto ma być smaczne, ale to lukier jest od tego, by dodawać piernikowi artyzmu.

Wśród licznych domowych przepisów jest i ten królewski – z białka, cukru pudru i odrobiny soku z cytryny. Powtarzany w delikatnie różnych proporcjach, ale i tak niezmienny od co najmniej 1910 roku. To właśnie wtedy znalazł swoje zaszczytne miejsce w „Uniwersalnej książce kucharskiej” Maryi Ochorowicz-Monatowej. Chociaż tyle ważnych rzeczy jeszcze przed nami, zachęcamy do wspólnego pieczenia pierniczków, by to, co stworzymy razem, mogło być kolejnym źródłem świątecznej energii.

Fot. Katarzyna Słomska